ipad, τα τρία b, λίθιο, και καταναλωτισμός εν κινήσει…

Καλό το ηλεκτρονικό κείμενο, κι ο (φορητός) υπολογιστής, λέγαμε -πολύ- παλιά, αλλά δεν πρόκειται να αντικαταστήσει το συμβατικό βιβλίο, όσο δεν μπορείς να το πάρεις στα τρία b, bed, bathroom και beach. Και μετά ήρθε η sony, η amazon, κι άλλοι να μας βολέψουν για τα δύο πρώτα. Προσπερνούσαν τα εμπόδια, το ένα μετά το άλλο: το βάρος, τον κατακόρυφο προσανατολισμό σελίδας, την κατανάλωση, την ξεκούραστη οθόνη… Προσωπικά, δεν έχω καν την περιέργεια να τα δοκιμάσω ακόμη, κι αν βλέπω ένα μοναδικό κέρδος σε σχέση με τα συμβατικά βιβλία, είναι η δυνατότητα γρήγορης αναζήτησης. Κατά τα λοιπά, και διαπιστώνοντας άλλη μια φορά με τρόμο ότι μάλλον… γερνάω, παραμένω στο χαρτί, το σάλιωμα, το δίπλωμα της σελίδας, τις υπογραμμίσεις και τις σημειώσεις στο περιθώριο με το μολύβι.

Υπολογιστής, όμως, είναι κι άλλα πολλά, πέρα από ηλεκτρονικό κείμενο (αν και στις μέρες μας είναι σχεδόν αποκλειστικά «ιντερνετομηχανή», μην πω browser σκέτος), οπότε τα βαριά φορητά γρήγορα από portable γίνανε laptop, μετά netbook, ήρθε και η εποχή των επεξεργαστών χαμηλής κατανάλωσης, οι δίσκοι χωρίς δίσκους -τα SSD, που νομοτελειακά θα φτηνύνουν κι άλλο, κι άλλο, οι οθόνες backlit και led*, εντέλει, τουλάχιστον στο μπάνιο, αν όχι και στο κρεββάτι, το νετμπουκάκι μας βολεύει. Άλλη η κουβέντα γιατί να μας είναι απαραίτητο κι εκεί.

Παράλληλα, προφανώς, μια μεγάλη ποικιλία επαγγελματιών χρησιμοποιούσε και θα χρησιμοποιεί μια σειρά εξειδικευμένων φορητών συσκευών-υπολογιστών, είτε πρόκειται για το μηχανικό στο εργοτάξιο, τον αποθηκάριο στο σούπερ μάρκετ, ή τον εισπράκτορα των κοινοχρήστων, ή το διανομέα στα ψιλικατζίδικα.

Κι από την άλλη μεριά, τα σταθερά τηλέφωνα γίνανε κινητά, και μετά smartphone, και λιλιπούτειοι υπολογιστές, μάθαμε και το gps, και το περιεχόμενο βάσει θέσης, το walkman έγινε mp3 player, κι από κοντά ήρθε και το φορητό ψηφιακό βίντεο, γεμίσαμε χωρίς να το καταλάβουμε με υπολογιστές εν κινήσει, είτε πλήρεις, είτε με περιορισμένη λειτουργικότητα και εφαρμογές. Κι από κοντά κι οι φορητές παιχνιδομηχανές για κάθε γούστο κι ηλικία.

Κι όλα αυτά τα θελήσαμε, μας έπεισαν ή πειστήκαμε, ότι μας είναι αναγκαία. Σε μορφές όλα-σε-ένα, ή μόνο γι’ αυτό, και ολίγον από κείνο, για όλους υπάρχει λίγο ακόμη λίθιο και πολυμερή.

Πλέον πρόσφατη πρόκληση το ipad· της Apple, που όλα αυτά τα χρόνια έπεισε τόσο κόσμο ότι δεν χρειάζεσαι notebook με cd ή dvd, αρκεί να είναι λευκό ή ασημί, ότι μπορείς να υπερηφανεύεσαι για την εσαεί σκλαβιά σε έναν μοναδικό προμηθευτή, ότι γουστάρεις να τα στάζεις αδιαμαρτύρητα, είτε πρόκειται για τη μουσική που θα ακούσεις, είτε για το υλικό και το λογισμικό των συσκευών σου, ότι δεν χρειάζεσαι και το καλύτερο τηλέφωνο, ούτε καν το πιο smart, αρκεί που χωρίς.. σάλιο γυρνάς σελίδα (και χωρίς… σάλιο στο πουλάει).

Κι όταν είχε βγει το ipod και το iphone πολλοί είχαν συμφωνήσει· λίγο ή καθόλου νεωτερισμό έφερναν σε δυσανάλογα υψηλή τιμή. Κι η αγορά είχε κι απέκτησε γρήγορα πολλές εναλλακτικές συσκευές με ανώτερα χαρακτηριστικά.

Το ίδιο θα πω και τώρα για το ipad. Πολύ ευνουχισμένο για να το πεις netbook, μήτε usb, μήτε sd, μήτε multitasking, πολύ χάλι οθόνη για να το πεις e-book reader, καθόλου τηλέφωνο για να το πεις smartphone, πανάκριβο, ειδικά αν πεις ότι το θες με gps και με αξιοπρεπή μνήμη. Φτιαγμένο να αποτύχει.

Για να δούμε τι θα πει ο καταναλωτής· που περνάει και την ύφεση, μην ξεχνιόμαστε…

 
* κάποτε πρέπει να μιλήσουμε για τη μεταφορά του σχήματος επιθετικός προσδιορισμός-ουσιαστικό στα ελληνικά, όταν το πρώτο μέρος μένει αμετάφραστο.