Ο Rustu (1, γεν. 1973) και τα θα-μπορούσαν-νάτανε-παιδιά-του-(οι περισσότεροι από αυτούς), κατά τον κ. Κατσαρό, προϊστάμενο κάτι της ΝΕΤ, και το σχολιαστή απ’ τ’ Αγρίñιο , που επέμειναν πολλάκις στο σχόλιο αυτό (μαζί μ’ εκείνο το αμίμητο «η καλύτερη ευκαιρία της Τουρκίας, ήταν αυτή που δεν κάνανε τελικά»):
4 Zan (1981), 15 Asik (1973), 3 Balta (1983), 18 Kazim-Richards (1986), 22 Altintop (1982), 6 Topal (1986), 8 Nihat (1979), 20 Sarioglu (1984), 17 Sanli (1982), 14 Turan (1987)
Κουράγιο, 5 ματς μείνανε ακόμη…
grep Alt 
Εγώ πάλι νομίζω ότι ο μόνος (χαμένος) γιος του Rustu είναι ο Κροάτης που είχε το δοκάρι στο πρώτο ημίχρονο.
Δεν μπορεί, για να μη καταφέρει να βάλει ΑΥΤΟ το γκολ το μόνο που το εξηγεί είναι ότι αναγνώρισε στο πρόσωπο του Rustu τον (χαμένο)πατέρα του. Και από σεβασμό, εν τέλει, έριξε τη μπάλα στο δοκάρι!
Όσο για την «ευκαιρία που δεν έγινε», αναφέρθηκε και στα σχόλια του ημιχρόνου από τον δημοσιογράφο και τον σχολιαστή και ως highlight του αγώνα!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ε, τα καλά πρέπει να εμπεδώνουμε διά της επανάληψης, γι’ αυτό…
Να κι οι Κροάτες: Pletikosa (1979), Corluka (1986), Kovac (1986), Simunic (1971), Pranjic (1981), Srna (1982), Modric (1985), Kovac (1974), Rakitic (1988), Kranjcar (1984), Olic (1979).
Οπότε, θα τον έκανε στα 6 τον Olic!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι, αλλά πόσοι ξέρατε πως ο Ρουστού είναι ξάδελφος του Νικοπολίδη;
Καρμπόν έξοδος!
Υ.Γ.: αλλά πολύ όμορφη η σκηνή στο τέλος, όταν πήγε να παρηγορήσει τους Κροάτες…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έτσι είναι εκεί στην Τουρκιά…
Έχουν πρόωρη εφηβεία και παντρεύονται στα 7…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
OK, έτσι εξηγείται… περιτομή και καπάκι γάμος, και παιδιά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!