«bloggers είμαστε, ανακυκλώνουμε και καμιά μαλακία, να περνάει η ώρα…» (part 1)

Σας έχω σιχαθεί!

Όλους εσάς, bloggers, αποστολείς e-mail, «φορουμίτες», χρήστες του usenet, βουλευτές, δημοσιογράφους, υπουργούς, που σας έρχεται μια μαλακία στο ταχυδρομικό κουτί σας, κι αμέσως, όσο εντυπωσιακότερη είναι, όσο πιο καταφανώς θα έπρεπε να σας βάζει σε δεύτερες σκέψεις, τόσο πιο γρήγορα και μαζικά την προωθείτε! Κολλάτε, ενίοτε, από πίσω και μια «αποποίηση ευθύνης», έτσι για το ξεκάρφωμα, εμένα μου ήρθε, έτσι, μοιάζει αληθινό, δεν βάζω το χέρι μου και στη φωτιά, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας ενημερώσω -μην τυχόν και δεν το μάθαμε ήδη, που η κάθε λογής σαχλαμάρα μεταδίδεται πιο γρήγορα κι απ’ τον έμπολα– και νομίζετε πως επιτελέσατε κάποιο καθήκον, ή ότι τσιμπήσατε άλλο ένα ψίχουλο δόξας…

Τη μια έχουμε τις οδηγίες ενός ειδήμονα για προφύλαξη από σεισμό, που, αν τις ακολουθούσε κάποιος πιστά, θα είχε σίγουρο το ραντεβού με τον εγκέλαδο, στην έδρα του τελευταίου· την άλλη κινδυνολογούσες μπούρδες για την κόκα-κόλα, εξόφθαλμα κομπογιαννίτικες· ακούσαμε σε ομιλία υπουργού εξωφρενικούς μύθους για την ελληνική γλώσσα, στο τέλος είδαμε και την «οικονομική ανάλυση» για την εξαπάτηση όλων των Ευρωπαίων πολιτών από τις κυβερνήσεις τους στο θέμα της τιμής του πετρελαίου να γίνεται και επίσημη ερώτηση στη Βουλή, από επίδοξους νέους Μαρξ.

Η αποθέωση της ημιμάθειας, της τεμπελιάς, του ωχαδερφισμού, της λαγνείας για λίγο παραπάνω εντυπωσιασμό, λίγη ακόμη δημοσιότητα!

Δεν είναι εφικτό να είμαστε παντογνώστες, είναι, ωστόσο, υποχρέωση καθενός από μας που θέλει να λέγεται υπεύθυνος πολίτης, αφενός να μην καταπίνουμε ό,τι μας βομβαρδίζει ως αμάσητη τροφή, αφετέρου να σταματούμε, από την πλευρά μας, τη διάδοση για ο,τιδήποτε δεν μπορούμε να διασταυρώσουμε. Η δε διερεύνηση, στο μέτρο του δυνατού, που μπορεί να έχει ως κίνητρο την προσωπική ικανοποίηση στην πρώτη περίπτωση, είναι επιβεβλημένη στη δεύτερη.

Όχι, ούτε τα γράφετε για την πάρτη σας και μόνο, δεν το τρώω. Αν ήταν έτσι, θα είχατε ένα μπλογκ με συνδρομητές και μόνο. Χα, αφήστε τα άλλοθι! ό,τι γράφουμε, το γράφουμε για τον ανώνυμο και επώνυμο επισκέπτη -αναγνώστη μας.

Εσκεμμένα, άφησα απέξω το αντίστοιχο φαινόμενο που συντηρεί –δυστυχώς μαζί με τις επισκέψεις σε αυτά– ένα πλήθος από «blogs», εσοδείας 2007 και δώθε. Πετάμε ό,τι μαλακία ακούσουμε δεξιά κι αριστερά ως ψίθυρο, καταγγελία, ανεπιβεβαίωτη είδηση, πετάμε και το disclaimer, και ό,τι μείνει. Κι έχουμε και το θράσος να συγκρινόμαστε με σοβαρά συνεργατικά εγχειρήματα του διαδικτύου που λειτουργούν πάντοτε με δεδομένα και ενάντια σε υπαρκτές εξουσίες. Σε ένα τίποτα ακόμη και μια απλή αναφορά προσδίδει αξία.

Ναι, τα έχετε ξανακούσει όλα αυτά, ναι, δεν τρέχει και τίποτα που τα ξαναλέω. Για πάνω από 12 χρόνια, όσο μπορώ, έχω προσπαθήσει να αντιδράσω ατομικά στο παραπάνω φαινόμενο· με προσωπικές απαντήσεις σε e-mail, με σχόλια σε blogs, φόρα και newsgroups, σε τετ-α-τετ συζητήσεις, με χιούμορ, με καλή διάθεση, με υπομονή, με αγανάκτηση. Ένας από τους λόγους που με έσπρωξαν στο blogging ήταν ακριβώς αυτό· να καταθέτω εδώ τις απόψεις μου, να είμαι αναγνωρίσιμος ως συνομιλητής, και να μη χρειάζεται κάθε φορά να επαναλαμβάνω τα αυτονόητα, αλλά να παραπέμπω σε γραπτά που έχουν μείνει.

(υποψήφιο για about page, που απέρριψα)

 
Σχετικό: «bloggers είμαστε, ανακυκλώνουμε και καμιά μαλακία, να περνάει η ώρα…» (part 2)