Δικαίωμα στη λήθη, ή δικαίωμα να είναι οι άλλοι ηλίθιοι;

Το κακό έχει παραγίνει.

Ο ένας, από απόφοιτος εργοδηγός της Σιβιτανιδείου αρχές του 2000, εμφανίζεται πλέον απόφοιτος ΤΕΙ με δύο μεταπτυχιακά από ΕΚΠΑ και Πελοποννήσου· όντας ενεργός πολιτικός και βουλευτής σε όλο το μεσοδιάστημα -ή ακριβώς εξαιτίας αυτού. Η άλλη, από μέιτζορ στο Αλπίν, και μετά σκέτο Ζυρίχης -η Ζυρίχη το ξέρει;- έχει εξαφανίσει κάθε σχετική αναφορά στο βιογραφικό της. Κι άλλοι χίλιοι πεντακόσιοι τα ίδια και χειρότερα.

Και το Google ανίδεο για το φόνο. Κι άντε απ’ αυτούς το περιμένεις. Πας μετά στο archive.org, και διαπιστώνεις με τρόμο ότι το σφουγγάρισμα έχει πέσει κι εκεί. Μέχρι τελευταίας ιστοσελίδας και κρολαρίσματος. Εύγε, βρε archive.org. Πόσο μαλάκας αισθάνομαι για τις δωρεές που σου έχω κάνει!

Δικαίωμα, λοιπόν, να μας δουλεύουν για όσο διάστημα γουστάρουν, δικαίωμα ως υπερδιάνοιες να καβατζώνουν τον έναν τίτλο μετά τον άλλο, δικαίωμα, κι άμα το ξεφώνισμα γίνεται επικίνδυνο, ή η απάτη φτάνει τα όρια του αξιόποινου, ψεκάστε (με αναδρομικό Disallow: /), ξεγκουγκλίστε, τελειώσατε!

Ευτυχώς, βεβαίως, έχουμε τη δημοσιογραφία! Πάμε για το άλλο με τον Τοτό…

 

*όχι το βούτυρο· το άλλο, το ανύπαρκτο, με απόφοιτους όλο το κατά καιρούς ΛΑΟΣ…