Εκεί που πάω για ύπνο χτες, πέφτω πάνω σ’ έναν χαρακτηριστικό Βρετανό τύπο, ταξιδιώτη με γκαμήλες, τραίνα, βάρκες, να διασχίζει τη Βόρεια Αφρική, ενώ μια άλλη τυπική φωνή διαβάζει αποσπάσματα ενός παλιού ταξιδιωτικού ημερολογίου. Το πρόγραμμα λέει ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, Λατρεία για ταξίδια, άντε να βγάλεις άκρη.
Γρήγορα διαπιστώνω ότι ο σύγχρονος ταξιδιώτης είναι ένας Αραβολόγος συγγραφέας με έδρα τη Σάναα στην Υεμένη, που ακολουθεί τα βήματα του Ίμπν Μπατούτα, ενός Μαροκινού Βερβερίνου λόγιου του 14ου αιώνα (κι όχι ενός μανταρινιού, βέβαια) που μέσα σε τριάντα χρόνια κατάφερε να ταξιδέψει σε όλον τον μουσουλμανικό κόσμο τότε, και παραπέρα: σχεδόν όλη την υπερσαχάρια Αφρική από δύση μέχρι ανατολή, Μέση Ανατολή, Βουλγαρία, μέρος της Ρωσίας και Ουκρανίας, Τουρκία, Κεντρική Ασία (όχι στην Κιργισία δεν έφτασε η αφεντιά του), μέχρι την Ινδία, τα Ιμαλάια και την Κίνα, κι όλα αυτά σε αδιάκοπο ζιγκ ζαγκ 120.000 χλμ. συνολικά.
Επρόκειτο για σειρά 3 επεισοδίων του National Geographic (αρχικά του BBC), που έδειξε σερί το συνδρομητικό κανάλι, με συνέπεια ένα ευχάριστο ξενύχτι ως τις 5:00.
Σκέφτομαι ότι 10-15 χρόνια πριν, θα έβλεπα κάτι αντίστοιχο, την επόμενη μέρα θα σκεφτόμουν να βάλω στο πρόγραμμα μια επίσκεψη στη Βιβλιοθήκη, ή σε κάποιο φίλο ειδικό, με μεγαλύτερη πιθανότητα να έμενα τελικά στα σχέδια, καθώς η καθημερινότητα θα με αποσπούσε σε άλλες δραστηριότητες. Μακαρίζω, λοιπόν, την τεχνολογία των υπολογιστών, ακόμη κι αν ως λευκή ή μαύρη συσκευή είναι σε βρεφικό στάδιο, που μου δίνει τη δυνατότητα να βρω μια σειρά από ενδιαφέρουσες πληροφορίες άμεσα, στην άνεση του γραφείου μου, και να περιμένω ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και σχόλια από γνωστούς που τυχαίνει να ασχολούνται με σχετικά αντικείμενα.
Αισθάνομαι τυχερός που υπάρχουν εργαλεία σαν το Google Earth και χαρτογράφοι με μεράκι για να μου δείξουν ολόκληρο το ταξίδι (τα ταξίδια καλύτερα) στην οθόνη μου.
Από την άλλη μεριά, αναρωτιέμαι τι κάνουμε τόσο στραβά, και δεν μπορούμε να δείξουμε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο στα παιδιά μας, που μένουν στο copy-paste, τα mp3, τα παιχνίδια, το facebook, και το hi-5, πιθηκάκια, που περιορίζονται στην καθημερινή επανάληψη μηχανικών κινήσεων, δίνοντας, μάλιστα, στους περισσότερους γονείς την εντύπωση μικρών Αϊνστάιν!
Κι επειδή το βιβλίο είναι πάντα βιβλίο, στα ελληνικά υπάρχουν τα Ταξίδια στην Ασία και την Αφρική 1325-1354 (δεν έχω ιδέα για την ποιότητα της μετάφρασης).
Επιτέλους, σουλουπώθηκε το σάιτ του βιβλιονέτ.
Τα λάπτοπ με τα πιντιέφ -ω, ναι, φυσικά και κλειστό φορμά θα διαλέγανε- μας μάραναν· βρήκαμε άλλοθι για τον οεδβ. Στο τέλος,θα μας πουν ότι είναι και πιο οικολογικό να διαβάζουν τα παιδιά στο μόνιτορ…
grep Alt 
Παράθεμα: Κιργιζιανές εντυπώσεις, Επίλογος « ο δύτης των νιπτήρων
Επειδή, πιθανόν, να μην ακολουθήσουν όλοι τους συνδέσμους της ανάρτησης, και για την περίπτωση που η πρωτότυπη πηγή καταστεί μη διαθέσιμη, έβαλα στο αποθετήριο του box.net (πρόσβαση έχετε και από δεξιά), το αρχείο Keyhole Markup Language (KML) του Rolf (RWFG) που χαρτογραφεί το ταξίδι του Μπατούτα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εξαίρετο! Ιδιαίτερα η δουλειά του RWFG μου φαίνεται το κάτι άλλο. Θα το ξεκοκαλίσω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έχουμε φαίνεται ξεχάσει, ή δέν διαθέτουμε χρόνο για παραμύθια. Τα παραμύθια είναι εκείνα που άφιναν την φαντασία των παιδιών ελεύθερη να οργιάσει. Σήμερα που η μάθηση είναι εικόνα και όχι λόγος, η φαντασία δέν έχει θέση. Η εικόνα τα λέει όλα. Κλείσε λοιπόν την τηλεόραση ή τον υπολογιστή, και μίλα στα παιδιά σου για ήρωες και δράκους, οδήγησε την περιέργειά τους προς το βιβλίο, όχι την τηλεόραση, απάντησε τις ερωτήσεις τους με λόγια και παραβολές. Τότε θα τα μάθεις να επικοινωνούν με ανθρώπους κι όχι με κουτιά. Η τηλεόραση΄και ο υπολογιστής, είναι εύκολες λύσης αλλά δημιουργούν άτομα χωρίς φαντασία και χωρίς την τέχνη της επικοινωνίας με τους συνανθρώπους τους, φίνονται προεκτάσεις της νοντέρνας πληροφορικής.
Φιλιά….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και κάτι ακόμα που μου ξέφυγε. Όταν τα παιδιά έχουν δημιουργήσει το δικό τους τρόπο έρευνας και δικές τους θέσεις και άξίες, τότε το οδιπορικό που αναφέρεις και πολλές άλλες πραγματικά υπέροχες δημιουργίες, θα αναζητηθούν απο τα παιδιά, και θα έχουν την επιθυμητή επίδαραση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έχεις δίκιο για το ρόλο της παραδοσιακής αφήγησης, του προφορικού λόγου και του βιβλίου. Ωστόσο, τα περισσότερα παιδιά δε ζουν μόνο σε χώρους που καθορίζουν οι γονείς τους, ούτε και συναναστρέφονται μόνο με άτομα επιλογής των τελευταίων. Συνεπώς, αυτό που υποδεικνύεις έρχεται σε καθημερινό ανταγωνισμό με το σχολείο, τις παρέες, τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους.
Το ίδιο το ρημάδι το σχολείο είναι το πρώτο που έχει αντιληφθεί στρεβλά το ζήτημα. Μάλλον, τι λέω στρεβλά, καθόλου δεν έκατσε να το αντιληφθεί. Το μόνο που το απασχόλησε ήταν «στο όνομα της ισότητας των πολιτών, το χρέος του, δίπλα στην ξένη γλώσσα, να παρέχει και μια μυρουδιά εξοικείωσης με τα εργαλεία της πληροφορικής». Κι όσο μαθαίνει εδώ και δεκαετίες ένα παιδί ξένες γλώσσες από το σχολείο, τόσο αποκτά και εξοικείωση με τις «νέες τεχνολογίες» σε αυτό. Ως ευκαιρία για ρεμούλα και μίζες με εκάστοτε κολλητούς που είτε θα πουλήσουν μηχανήματα, προγράμματα και υπηρεσίες και «επιμορφώσεις» αντιμετωπίστηκε το ζήτημα από τη μεριά της πολιτείας, στην καλύτερη περίπτωση, όταν δεν αφέθηκε τελείως στην τύχη του.
Τι να αντιπαλέψει, λοιπόν, ο γονιός όταν το παιδί έρχεται με μια εντολή από το σχολείο «να βρει στο ίντερνετ υλικό, και να ετοιμάσει μια ‘εργασία’ για τον Κοπέρνικο», παράδειγμα σου λέω. Όπου η εντολή είναι το «ίντερνετ» κι όχι η βιβλιοθήκη, η δασκάλα θα μετρήσει με τον πήχυ -τις σελίδες- τις «εργασίες», δεν θα κάτσει να τις διαβάσει, και θα κερδίσει όποιος την έχει πιο μακρυά και με περισσότερα μπιχλιμπίδια, εικόνες, γραμματοσειρές, πλαίσια, κ.ο.κ. Και η δασκάλα θα θεωρεί και ότι «βοηθάει» έτσι πολύ τα παιδιά έτσι.
Πώς να χρησιμοποιήσει δημιουργικά δάσκαλος και μαθητές το Web -έστω το 1.0- με μια γραμμή 2 Mbit, που σπάνια είναι και τόσο, που τη μοιράζονται 15 και 16 μηχανήματα, από τα οποία το ένα ή τα δύο τραβάνε μόνιμα, στη ζούλα, ή φανερά, το μισό και βάλε bandwidth για streaming κάποιας σαχλαμάρας. Να σηκώσει google earth; να δείξει κανόνες κι ετικέτα σε επικοινωνία;
Τι να κάνει ο γονιός που το παιδί του θα επιστρέψει στο σπίτι να διαμαρτυρηθεί -ή θα το το κρατήσει μέσα του- γιατί όλα αυτά για τα οποία συζητάνε οι φίλοι του, του είναι άγνωστες έννοιες;
Δυστυχώς, έχουν περάσει οι εποχές που συνταγές σαν αυτή που ανέφερες είχαν σίγουρη επιτυχία. Γιατί οι «πειρασμοί» ήσαν περιορισμένοι. Σήμερα, οι προκλήσεις για ένα παιδί είναι μυριάδες, κι η μια μεγαλύτερη σειρήνα από την άλλη. Και πρέπει να συνεργαστούν πολλοί για να βρεθεί μια νέα αρχή. Και ξέρεις ποιο βλέπω για πιο μεγάλο πρόβλημα: ότι δε θέλουν, ή είναι κουρασμένοι, ή είναι άσχετοι, ή γίνανε τυχαία, ή γίνανε με μέσον, γονείς, υπεύθυνοι, «κράτος», δάσκαλοι, πανεπιστημιακοί οι περισσότεροι από αυτούς.
Πάντα έτσι ήταν, λίγο πολύ, θα απαντήσεις. Ναι, σε μια πολύ πολύ απλούστερη κοινωνία, σ’ ένα πρόβλημα με πολύ μικρότερη πολυπλοκότητα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα συμφωνήσω βέβαια μαζί σου για τις επιδράσεις που δέχεται το παιδί απο το εκτός σπιτιού περιβάλον. Γνωρίζω πολύ καλά το πρόβλημα, εδώ που βρίσκομαι στην πατρίδα της τεχνολογίας, το αντιμετωπίζουμε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμο απ’ ότι νομίζω στην Ελλάδα. Το σπίτι όμως, είναι η αφετηρία της γνώσης. Απο κεί παίρνει τα πρώτα μηνύματα το παιδι, και εκεί διαμορφώνει τον πυρίνα της προσωπικότητάς του. Αν απο τις πρώτες στιγμές της ζωής του μπούν γερές οι βάσεις που θα συκώσουν το βάρος του άντρα ή της γυναίκας του αύριο, η ζημιά που μπορεί να κάνει η επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος, όταν το παιδί μπορέσει να κινηθεί ανεξάρτητα μέσα σ΄αυτό, μόνο πρόσκαιρη και επιφανειακή θα είναι.
Το σχολείο, είναι μιά άλλη υπόθεση. Εδώ χρειάζεται η συλλογική επέμβαση των γονέων για να την σωστή εκπαίδευση και την δημιουργία ατόμων με ικανότητα λογικής σκέψης και επικοινωνιακή επάρκεια.
Δέν ζητάω πολλά, ζητάω;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτά που δεν υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα -και όχι μόνο για τα παιδιά- είναι η πειθαρχία μέσα και έξω από το σπίτι, και ο σεβασμός σ’ αυτό που εκπροσωπεί ο άλλος. Εσύ θα μας πεις, αλλά νομίζω ότι στην Ιαπωνία υπάρχουν ακόμη.
Όταν το παιδί ακούει τους γονείς του από το πρωί ως το βράδυ να απαξιώνουν τον υπουργό, τον προϊστάμενο, τον πανεπιστημιακό, το δημόσιο σχολείο, τον πολιτικό, το γείτονα, τον υδραυλικό, τον μπακάλη (ε, ποιον;), το γιατρό, έ, γρήγορα, έρχεται η ώρα που το παιδί απαξιώνει τους δασκάλους του, τους συμμαθητές του, τους γονείς του, και το εγώ του μπορεί πλέον να σταθεί αντάξια δίπλα στην υπόλοιπη οικογένεια.
Ας μου πει κάποιος: τι το παιδαγωγικό βρίσκει ένας πατέρας που μαθαίνει στο παιδί του, πριν ακόμη αυτό μιλήσει, να τσιρίζει όσο πιο εκκωφαντικά γίνεται; Έχετε ποτέ βρεθεί σε αυλή σχολείου -δημοτικού ή γυμνασίου- πρόσφατα; έχετε βρεθεί πριν 10, 20, 30 χρόνια;
Γιατί στην παραλία, και οπουδήποτε αλλού, το Γαλλάκι, το Δανεζάκι, το Ρωσάκι είναι 50 ντεσιμπέλ κάτω από τα δικά μας παιδιά; Γιατί το ελληνόπουλο εξαίρεση σε αυτό, θα το δουν οι περισσότεροι ως προβληματικό ή άρρωστο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν θα έλεγα ότι η απαξίωση του υπουργού, του προϊστάμενου κλπ είναι το πρόβλημα. Η σχετική κουτοπονηριά, απαξιώνω πίσω από την πλάτη – γλείφω από μπροστά, ναι. Η έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους ναι, επίσης, και στις δύο τελευταίες παραγράφους θα συμφωνήσω απόλυτα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν το διατύπωσα σωστά· νομίζω είναι παιδαγωγικό λάθος να απαξιώνουμε μπροστά στα παιδιά μας πρόσωπα σε διαφορετικές, ή υψηλότερες, θεσμικές θέσεις, σε σχέση με εμάς, π.χ. τον προϊστάμενό μας, ή τον υπουργό, και σε σχέση με αυτά, π.χ. το δάσκαλό τους, ή το συμμαθητή τους. Είναι δύσκολο για ένα παιδί να κρίνει αν αυτό που κάνουμε είναι στιγμιαίο ξέσπασμα, αν το εννοούμε και σε ποιο βαθμό το «ωχ το μαλάκα», αν σημαίνει ότι με την κρίση μας δηλώνουμε και την απόφασή μας για αθέτηση του συγκεκριμένου «κοινωνικού συμβολαίου» με το πρόσωπο αυτό· εντέλει αν απαξιώνουμε ένα πρόσωπο ή το θεσμό.
Φυσικά αναφέρομαι σε ηλικίες μέχρι τα 14-15, ή και ως τη λήξη του σχολείου για πρόσωπα που εμπλέκονται στη μαθητική ζωή του παιδιού.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ θα έλεγα ότι αυτού του είδους η απαξίωση δεν κάνει κακό, αρκεί να τεκμηριώνεται και να εξηγείς στο παιδί. Βέβαια το παιδί χρειάζεται, εννοώ νιώθει το ίδιο την ανάγκη να ξέρει ποια είναι τα όριά του, μέχρι πού φτάνει η ανοχή του γονιού. Και φυσικά αν εμείς ξεφωνίζουμε πρώτοι απ’ όλους στην ταβέρνα ή στην παραλία, τι όρια θα βάλουμε; Να μην ξεφωνίζουν περισσότερο από μας;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η πειθαρχία που υπήρχε παλιότερα, νομίζω ότι «δημιούργησε» τις γενιές που ανάστησαν παιδιά καταπιεσμένα συνεχίζοντας την «παραδοση» των γονιων τους, ενω η κοινωνια στις ευρωπαϊκες χωρες ειχαν ηδη ενστερνιστει ενα διαφορετικο τροπο διαπαιδαγωγησης.
Το βιβλίο του Νηλ περι αντιαυταρχικης εκπαιδευσης και ελευθερης αναπτυξης του παιδιου, ώστε να απλώσει όλα τα χαρίσματά του, στην Ελλαδα ηταν «καταραμενο» απο την εκκλησια. Το κατηχητικο σχολειο και οι ελληνοχριστιανικες παπαριες εχουν κανει μεγαλη ζημια -υποθετω, απο συμπεριφορες ανθρωπων που γνωριζω.
Φερεσαι στο παιδι απο μωρο, όπως ακριβως σε εναν ενηλικα. Τα παιδια ειναι μικρα σε ηλικια, δεν ειναι χαζα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτο που γραφεις για τη συμπεριφορα των γονιων και τους χαρακτηρισμους που εκστομιζουν οι γονεις, ειναι εν μερει σωστα, δεδομενου ότι καθε ανθρωπος επηρρεαζεται περισοτερο απο το παραδειγμα (τα εργα) και οχι απο τα λογια.
Παντως, το μικρο ανθρωπακι ειναι ενας σπουδαιος μίμος! Χαρη σε αυτο το προτερημα, αλλωστε, μπορει να αποθηκευει πληροφοριες στον εγκεφαλο του και… να ενηλικιωθει! (θεωρητικα)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω πως όλοι εδώ συμφωνούμε με την άποψη που διετύπωσα προηγουμένως, ότι «η διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού ξεκινά απ’ το σπίτι». Αναμφίβολα η απαξίωση των ατόμων που πρέπει να αποτελούν «πρώτυπα» για το παιδί, δέν είναι δυνατόν να δημιουργήσει άτομο με ισοροπημένη κοινωνική συμπεριφορά. Η ευθύνη και πάλι επιστρέφει στους γονείς. Το παιδί παίρνει μηνύματα που δέν έχει την δυνατότητα που δίνει η πείρα και η γνώση να αξιολογήσει. Τα δέχεται «επι τη εμφανίσει».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι μεν, αλλά! :)
Το σημαντικό είναι η στενή σχέση του παιδιού με το γονιό (=εκείνον που το ανατρέφει) και η εικόνα που έχει η υπόλοιπη κοινωνία για τον ανατροφέα δεν έχει καμμία (σχεδόν) σημασία. Διαφορετικά, η παροιμία «από αγκάθι βγαίνει ρόδο και απο ρόδο βγαίνει αγκάθι» θα ήταν άστοχη. Μπορεί κάλλιστα ένας «καλός» άνθρωπος να είναι ένας γονιός χάλια, όπως ένας που χαρακτηρίζεται απο τη κοινωνία «κακός» να είναι ένας εξαιρετικός γονιός.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ξεκινώ από το τέλος: έριξα μια ματιά στην ελληνική μετάφραση του Ιμπν Μπατούτα, έτσι πρόχειρα δεν φαίνεται κι άσχημη αλλά πάσχει από όλες τις χρόνιες ασθένειες των «ανατολιστικών» μεταφράσεων από τα αγγλικά. Πρόχειρα σκόνταψα σε μια Ανατόλια (Μικρά Ασία, ή έστω Ανατολία τουλάχιστον), μια Κόνια (Ικόνιο), το πανταχού παρόν Κβαρίζμ (Χαρέζμ/Χωρεσμία) και βέβαια την απόδοση του kh ως -κχ- (Μπακχτ αντί Μπαχτ). Τέλος πάντων.
Εξαιρετικό ποστ, το είπα; δεν το’πα. Και δεν έχω ιδέα τι κάνουμε λάθος. Η κόρη μου είναι οχτώ χρονών’ παρά τις προσπάθειές μου -φυσικά και- δεν έχει τα ίδια ενδιαφέροντα που είχα εγώ στην ηλικία της. Ωστόσο, διαβάζει μετά μανίας Ιούλιο Βερν κτπ. Και της αρέσει να φτιάχνει φανταστικούς χάρτες. Οπότε, φαντάζομαι, έχει κάποια σημασία το τι βλέπει στο σπίτι. Από την άλλη, εμένα που πρώτη φορά στο ίντερνετ μπήκα στα… εεε, στα 22 μου, νομίζω, μου φαίνεται απίστευτο ότι θα μπορεί του χρόνου να σερφάρει, και μάλιστα με οδηγίες της δασκάλας. Και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να πω για το ερώτημα που βάζεις…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ν’ ανησυχείς για τη δασκάλα, όχι για την κόρη σου. Ναι, το σπίτι κι οι γονείς είναι το θεμέλιο· αυτό που λέω μόνο είναι ότι τώρα είναι πιο ζόρικα και δε φτάνει όσο παλιότερα.
Θα βάλω στα υπόψιν το βιβλίο μαζί με το πρωτότυπο κι αυτά που έγραψε ο Σκωτσέζος (;). Όπως είπε ήδη κι ο kuk η δουλειά που έκανε ο άλλος πάνω στο google earth είναι εξαιρετική. Πολλά αποσπάσματα του βιβλίου, μαζί με σχετικές φωτογραφίες είναι ήδη εκεί.
Άσε που προτεραιότητα έχω, μα δεν προλαβαίνω, να διαβάσω για τους Έλληνες που στήσανε τις δισκογραφικές στο Κονγκό…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ !
(όπως μας έχεις συνηθίσει)
Σκέφτηκα να ανεβασω σχετικο ποστ, μπορεί και να το πράξω αργοτερα, θελω όμως να γράψω κάτι τι σχετικο με τα παιδια μήπως βοηθηθεί κάποιος έρμος γονιός απο δικη μου εμπειρια. Πάμε λοιπον:
1. Εμαθα το Google απο τη μικρη μου κορη πριν απο καμμια 10ρια χρόνια, όταν της ειπε ο καθηγητης της στο Γυμνασιο να ψάξει να βρει ενα μαθηματικο τύπο -καθηγητης φιλόλογος!
Επειδή είχε ψοφήσει στη κούραση, ανέλαβα να το ψάξω η ίδια. Μάλιστα, δεν ξέραμε πώς ακριβώς γράφεται -ούτε ο καθηγητης ήξερε, είχε δώσει λάθος «goglee»- οπότε το βρήκα μετά από μερικές δοκιμές. Αν το ήξερες από τότε, ήταν εντελώς απλό, μια σελίδα αναζήτησης με όψη φτηνιάρικη. Βρήκα αυτό που ζητούσε σε πολλούς τόπους μάλιστα και ικανοποίησα το αίτημα κόρης και καθηγητή.
2. Εμαθα από τη μεγαλύτερη κόρη μου πώς να συμπεριφέρομαι στο διαδίκτυο -ηλικίας 17 χρονών τότε- τι να αποφεύγω και πώς να ελέγχω τις εικόνες που, αναπόφευφκτα, σχηματιζοντουσαν στο μυαλό μου.
3. Οταν παιζόταν το 1ο Big Brother, η μικρή ήθελε να το δει για να είναι ενημερωμένη στη τάξη, επειδή όλα τα παιδιά το έβλεπαν. Προκειμένου να το βλέπει χωρίς έλεγχο, ενώ είχαμε κάνει συζητήσεις επί συζητήσεων για το πόσο ανόητα είναι παρόμοια θεματα, αποφάσισα να το βλέπω μαζί της. Βλέπαμε το πρώτο επεισόδιο και το είχε βαρεθεί πριν τελειώσει. Την ανάγκασα να δει απο την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα επεισόδια! Κριτικάροντας, φυσικά. Μπούχτησε και απο τότε δεν ξαναείδε ούτε σίριαλ. Η τιβι έκλεισε στο σπίτι μας. Ανοίγει μόνο άμα έχει καποια καλή ταινία, τπτ ταξιδιωτικά, ντοκυμαντερ, κλπ ενδιαφεροντα θεματα. Συνήθως τα βλεπω ή τα βιντεοσκοπώ χωρίς να τα βλέπω. Βλέπω συνηθως κρατικη τιβι, επειδη θέλω να ενημερωνομαι για το τί στο καλό πληρώνω!
4. Θυμώνω πολύ που, ενώ πληρώνω αναγκαστικά τα κρατικά καναλια, αυτα δείχνουν στη «παιδικη ζώνη» κάτι απίστευτες χαζομάρες, συνηθως βραζιλιανικες. Κακογυρισμένες, απαίσια μεταγλώττιση, φτηνοπράγματα δλδ. Θυμάμαι παλιά μερικές υπέροχες ποιοτικά παιδικες σειρές, όπως π.χ. ο Νιλς Χόλγκερσον, η Χάιντι, τα καταπληκτικά Fragol Rocks, κλπ, ακόμα και η ελληνική σειρά Φρουτοπία. Γιατί σήμερα δίνουν στα παιδιά σκουπίδια;
5. Δεν καταλαβαίνω (ή μάλλον καταλαβαίνω) πού πάει το πράγμα -η κοινωνία δλδ- με τους γονεις όλο και περισσότερο απασχολημένους και τα παιδιά όλο και μακρύτερα απο τους γονείς. Οι αξίες έχουν αναποδογυρίσει, η πνευματική/διανοητική ανάπτυξη, ο πλούτος του μυαλού όλο και χάνει έδαφος μπροστά στον υλικό πλούτο ή κάνω λάθος; Μήπως είναι γκρίνια αυτό ή συμβαίνει πραγματικά σήμερα;
6. Ισως να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο και να υπήρχαν ανέκαθεν αυτοί οι δυο πόλοι, μόνο που σήμερα ο «άλλος» πόλος, οι υλικές αξίες έχουν σηκώσει κεφάλι! Παλιότερα μάλλον δεν τις διακρίναμε καλά επειδή δεν μας ενδιέφεραν και τόσο…
7. Οι δάσκαλοι, απο την άλλη πλευρά, κατέληξαν να γίνουν απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, μισθοσυντήρητοι, και γνωρίζουμε τί σημαίνει αυτό. Οι παλιοί δάσκαλοι (Δάσκαλοι με κεφαλαίο Δ) προετοίμαζαν την ύλη απο τη προηγούμενη μέρα, απο το σπίτι τους, παίρναν μαζί τα γραπτά και τα διόρθωναν σπιτι τους, θυσίαζαν χρόνο να συζητησουν με τους μαθητές τους. Σήμερα; Σήμερα ισχύει το Πρόγραμμα του υπουργείου, τα μαθήματα διδάσκονται με τυπωμένα ΝΑΙ και ΟΧΙ στις σελίδες των βιβλίων. Υπεραπλούστευση; Για να μη κουράζονται οι μαθητές, όπως ειπώθηκε/γραφτηκε κάποτε; Γιατί; Οι μαθητές οι φουκαριαρηδες καλύπτουν τον ελευθερο χρόνο που τους μένει με άλλες ασχολίες: μπαλέτα, ξενες γλώσσες και… φροντιστήριο για τα μαθήματα τους σχολείου! Μάλιστα. Γνωριζω παιδακια Α’ και Β’ Δημοτικού που κάνουν -ΗΜΑΡΤΟΝ- φροντιστήριο!
8. Ατονεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος; Χάνει δυνάμεις;
..σταματώ, επειδή νομίζω πως το παραξήλωσα.. ;)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Νομίζω άνοιξες πολύ τη συζήτηση, κι αν δε συγκρατηθούμε θα φτάσουμε να μιλάμε για τις εκλογές και τον Ομπάμα… Εγώ ο καημένος, για έναν (ή δύο;) ταξιδιάρη τύπο πήγα να γράψω, και για ένα ωραίο ξενύχτι. :-)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Επίσης, καμιά φορά σκέφτομαι ότι ακριβώς με ανάλογο τρόπο σκέφτονταν οι πατεράδες μας για μας… Τότε τρομάζω.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αυτό όμως, από την άλλη, δεν είναι και κάπως αισιόδοξο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ω, ναι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αντιθέτως, δεν τρομάζω καθόλου! Συμφωνώ με το Δύτη των νιπτήρων.:)
Μόνο που διακρινω μια διαφορετική φουρνιά ανθρώπων να καταφτάνει και προσπαθω να βρισκομαι κοντά ριχνοντας… κάβους! Η σύνδεση και αλληλοκατανόηση ειναι δύσκολες δουλειές.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ροδιά, θα διαφωνήσω στο (4). Η κόρη μου βλέπει στο Σταρ κάτι καταπληκτικά κινούμενα σχέδια με τα οποία κολλάω κι εγώ και γελάω πολύ. Ενδεικτικά: ο Λάζλο στην κατασκήνωση, Η μικρή μούμια, Ντακ Ντότζερς (παρωδία του Μπακ Ρότζερς με τον Ντάφι Ντακ, νομίζω δεν το δείχνει πια). :)
Θα συμφωνήσω απόλυτα όμως στο (7). Ακούω κι εγώ για φροντιστήρια και ιδιαίτερα στο Δημοτικό και με πιάνει σύγκρυο. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρος ότι φταίει το σχολείο και οι δάσκαλοι. Βλέπεις τους γονείς να έχουν αγχωθεί να μάθουν τα παιδιά τους υπολογιστές, και γλώσσες, και καράτε, και ξέρω-γω-τι, από τα εφτά ή οχτώ τους χρόνια, και καλά «για να έχουν εφόδια». Εμείς που μάθαμε αγγλικά στο τέλος του Λυκείου και υπολογιστές ας μην πω καλύτερα, τι πάθαμε όσον αφορά τα εφόδιά μας; Και, όταν φορτώνεις το παιδί έτσι και (ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ) του αφαιρείς βάναυσα τον όσο χρόνο του μένει για παιχνίδι και φαντασία, φυσικό είναι μετά να μην θέλει ούτε να δει στα μάτια του βιβλίο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμφωνώ για τα λίγα ποιοτικά κινούμενα σχέδια που υπάρχουν σε ελληνικά κανάλια. Έχω πετύχει και το πρωί, σε ζάπινγκ -βίτσιο, όταν εξαντλείται στο λεπτό η υπομονή με το πάλαι ποτέ δίδυμο του Κοκκαλικού Σκάι.
Για μένα, όμως, περισσότερο βλαβερά είναι τα διαλείμματα μέσα σε ένα παιδικό πρόγραμμα, όπου το κανάλι μπορεί να παρεμβάλει ό,τι σκουπίδι, μαλακία, ή ακατάλληλο για παιδιά υλικό του κατέβει. Αν λάβεις υπόψιν και τις αλλοπρόσαλλες ενίοτε ώρες προβολής των παιδικών προγραμμάτων, νομίζω ότι η λύση της ασύγχρονης παρακολούθησης -που ανέφερε κι η Ροδιά- είναι η ενδεικνυόμενη. Απαιτεί, βέβαια, από το γονέα λίγη τεχνολογική εξοικείωση και τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σωστός!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συγνώμη για τη κατάληψη του ποστ σου, συγνώμη κι από τον ταξιδευτή, αλλά το θέμα είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω, δλδ, και όπου βρίσκω ευκαιρία του δίνω και καταλαβαίνει!
Μια ιδέα για επίδραση στα προγραμματα (τουλαχιστον) των κρατικών καναλιών κανείς;
Γιατί βάζουν και διαφημισεις; Δεν τους φτανει το χαρατσι; Και απο τους νεκρους εισπράττουν -μεσω ΔΕΗ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αν δεν απατώμαι, και δε λέω μπαρούφα -αλλά δεν προλαβαίνω τώρα να ελέγξω, στην υπόλοιπη Ευρώπη οι διαφημίσεις υποχρεωτικά συνοδεύονται από κάποιο σήμα, το οποίο είναι σε θέση να καταγράψουν οι βίντεο εγγραφείς, ώστε, αυτόματα να μην εγγράφουν τις διαφημίσεις. Εδώ δεν το είδαμε ποτέ, ούτε στα ψηφιακά κανάλια, επίγεια ή δορυφορικά.
Το τηλεοπτικό BBC και άλλα κρατικά κανάλια (όχι όλα) δεν έχουν καθόλου διαφημίσεις, χωρίς αυτό να είναι το μοναδικό μοντέλο. Όμως στη Μ. Βρετανία πληρώνεις επίσης μηνιαίο «χαράτσι» -δίκαιο κατ’ εμέ- μόλις αποφασίσεις να πάρεις συσκευή – κεραία για να βλέπεις (φυσικά δεν πληρώνεις σε άλλες περιπτώσεις).
Μπορεί να μη τα λέω σωστά. Κάποιος με πείρα από πρώτο χέρι, ας διορθώσει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ε, είμαι σίγουρη πως αν βρισκόντουσαν στην ηλικία της κόρης σου θα τα είχαν ανακαλύψει! Εκείνο το παλιό καναλι που ειχε μόνο παιδικα καταργηθηκε;
Η παιδικη ηλικία, νομιζω, είναι σαν μια δεξαμενη από όπου αντλεί (δύναμη, ιδέες, κλπ) ο άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτό που φρόντισα για τα παιδιά μου ήταν να περάσουν μια γε(α!)μάτη παιδική ηλικία -όσο γινόταν στις μέρες εκείνες. Πληροφορίες για κάθε σημαντικό που υπαρχει γύρω δίνονται πριν τα πέντε χρόνια, που αναπτύσσεται ο εγκέφαλος και υπάρχει έντονη περιέργεια απο τα παιδιά. Μετά, απλώς τα αφήνουμε να παίζουν -κυριως έξω απο το σπίτι και μακριά απο καρέκλες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το κανάλι με μόνο παιδικά (στη δορυφορική) έπαιζε κυρίως μπούρδες. Πολύ καλό είναι το γαλλικό (αλλά και αγγλόφωνο) boomerang.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!